61. evi satışa qoymuşduq, gələn adamlar qiyməti sala bilməyib əliboş qayıdırdılar. evini yeni satmış alıcı bir xanım gələcəyinə qızı üçün ev axtardığını və bu alacaqları üçüncü ev olacağını deyib, alıb kirayə verməyi düşünürdü. əmim maklerdi, özünü ev sahibi kimi tanıdıb, məni kirayəçi kimi göstərdi. kirayəçi kimi yaşayacağımı inandırıb bunların beyninə girdim.

evi satdıq, qadının əvvəlki evində qalma əşya və mebellərini gətirən şirkətə bloku göstərmək üçün həyətdə gözləyirdim. uşaq arabası və 4-5 yaşlarında qırmızı çantalı bir uşaq ilə qarşımdan yavaşca yeriyərək keçən ana, tam eşitmədim, amma belə bir söz dedi, "yerə zibil atmaq olmaz". qız yerdə siqaret kötüyü götürüb, "bu da zibildi, ana?", -dedi. anası cəld reaksiya verib uşağın əlinə vuraraq, "pis şeydi o, əl vurma ona!!". həmin vaxt əşyalar gəldi. bir həftə keçməmiş, ayın sonu evdən çıxacağımı dedim, ev almışdıq.

vaxt gəldi, açarları təhvil verəcəkdim, yenə həyətdəyəm, efkarlı şəkildə bakkal dayıdan axrıncı dəfə siqaret alıb oturdum skamyada. keçən səfərki kimi günəş batmağa başlayırdı, köhnə, bər-bəzəkli, sarmaşıqların evi olmuş blokumuza baxıb heyifslənirdim, gözəl xatirələrimi xatırlayırdım. damın üzərinə çıxıb ilin ilk qarı qarşıladığım yer! yerdən 10 mərtəbə yuxardakı qardan adamım, neçə gün batımı, kefim pozulanda pivəmi alıb yalqız dinlədiyim cigarttes after sex.

emosiyalar bir-birinə qarışmışdı, elə yenə, yenə həmin o vaxtda!
o gəldi, qırmızı çantalı qız anasın qolunu çəkərək "ana! bax o oğlanın ağzında zibil var!" -dedi. anası itələdi qızı, mənə belə baxmayıb sürətli yeriyərək keçdi. istədim götürüm atım, çəkmirəm daha deyib. nifrət elədim özümə. bir baxdım, siqaret qalar daha? kötüyü alışıb artıq.